Henk, Martin en Kevin Alblas– Procesoperators

De appel valt niet ver van de boom

De familietraditie begint bij de korenmolen van Bor aan de Lekdijk in Ameide. Waar opa Henk gewerkt heeft tot de molen vlam vatte in 1972. Henk moest noodgedwongen op zoek naar ander werk en kwam zo bij de broodmeelfabriek van familie Kruijt te werken. Uiteindelijk is hij van baan gewisseld en bij Brokking in IJsselstein begonnen. Om daarna in totaal nog 40 jaar in dienst te blijven bij Brokking en later De Heus.

Trotse vaders

Als klein jochie ging Martin al mee naar de molen van Bor. Na 12 jaar in pakhuizen te hebben gewerkt om kaas te laden, lossen en plastificeren kwam er een plekje vrij bij Brokking. Een thuishaven voor Martin: “Ik kende Bart Brokking en de rest van het team al aardig. In de vakantie ging ik wel eens met mijn vader mee om allerlei karweitjes te doen. Met de sollicitatie werd ik direct aangenomen.” Dat zijn eigen zoon hier nu ook werkt maakt hem trots.

“Ik zeg het niet altijd tegen hem, maar ik denk het wel eens bij mijzelf: ‘wat zou mijn vader hiervan gezegd hebben?’ Hij was echt een workaholic. Als hij dit meegemaakt had dan weet ik zeker dat hij minstens zo trots zou zijn.”

Afwisselend en uitdagend

Het is gezellig, en ze houden allemaal wel van een gekkigheidje. Het team van procesoperators in Utrecht werkt goed met elkaar samen. Ze zorgen er elke dag voor dat alles zo goed mogelijk verloopt. Ze spelen snel in bij storingen, voorraadtekorten en gewijzigde planningen. “Dat is het enige minpuntje. Het gebeurt weleens dat we op een warme zaterdagmiddag opgetrommeld worden om bij te produceren. Als je dan naar het werk rijdt langs de dijk en je ziet iedereen genieten van het zomerse weer baal je soms wel even. Maar verder werk ik met heel veel plezier. En sta ik altijd klaar. Het is de afwisseling die het werk zo leuk maakt. Op het ene moment gaat alles van een leien dakje. En even later treden er storingen op of zijn er andere uitdagingen.”

Een echte molenaar

Martin kwam binnen als ‘operator persij’. Hij leerde eerst de brok goed te persen. Daarna kon hij doorstromen als molenaar. “We hoeven niet meer met een kruiwagen over de zolder te lopen. Inmiddels zijn er meerdere verbouwingen de revue gepasseerd. Gelukkig zijn er machines vervangen. En zitten tegenwoordig we met z’n allen bij elkaar. Dat werkt veel makkelijker”, vertelt Martin. Als het goed druk is zit hij het meest in zijn element. “Malen vind ik echt het leukst. Op tijd het voer klaar te hebben is soms echt een spelletje. Je bent de hele tijd aan het schakelen. Die afwisseling maakt het zo leuk.”

Collega’s onder elkaar

Op de werkvloer noemt hij hem bij zijn naam. Thuis spreekt hij over ‘gewoon pa’. Kevin Alblas is maar wat trots op zijn vader- en tevens collega: Martin. Die scheidslijn is duidelijk. Op het werk zijn het collega’s. Buiten het werk gaan ze als vader en zoon samen naar het voetbal. Zoeken ze elkaar op voor de gezelligheid onder het genot van een biertje. Of gaan ze een dagje naar de dierentuin. Kevin herinnert zich nog maar al te goed hoe hij knikkerde met de oude kogellagers uit de fabriek. “Als klein jongetje ging ik met opa mee op het ‘pick uppie’. We gingen langs de boeren om zakgoed weg te brengen. Later kwam ik als vakantiemedewerker werken bij de scheepslos en wist ik al dat ik hier vast in dienst wilde komen. Toen mijn vader aangaf dat er een plekje vrij kwam, ben ik meteen gaan solliciteren. Het werken met machines en met mijn handen vind ik het mooist. Geen dag is hier hetzelfde. Op dit moment ben ik Procesoperator B, later hoop ik ‘A’ te worden. De functie is multifunctioneel. Er gebeurt zo veel in de fabriek, ik doe malen, persen, bulkbelading. Storingen oplossen. Ik heb best wel veel dingen van mijn vader geleerd. Zoals het afstellen van de pers. En handigheidjes om te controleren of je goede brok hebt.”

Zo vader, zo zoon

Het gezin is erg close met elkaar. Kevin en zijn broer zien zijn vader echt als een maatje. Zoals opa altijd een maatje was voor de jongens en voor Martin. En de jongste generatie, nu 4 jaar oud, roept al geregeld dat hij mee wil naar het werk van papa om voer te maken voor de ‘beestjes’.